Asset Publisher
Hodowla lasu
Hodowla lasu – podstawowa nauka leśna, określająca zasady postępowania mającego na celu prawidłowe kierowanie procesami lasotwórczymi zgodnie z produkcyjnymi i pozaprodukcyjnymi zadaniami gospodarstwa leśnego.
Hodowla lasu obejmuje reguły, metody i techniki odnawiania i pielęgnowania lasu, wprowadzania poprawek i uzupełnień, podszytów, pielęgnowania gleby, upraw i młodników, melioracji agrotechnicznych jak również zalesiania powierzchni nieleśnych, opiera się na szerokich podstawach przyrodniczych, w tym na podstawach ekologicznych.
Podstawowym dokumentem w zakresie wytycznych wykorzystywanych w zagospodarowaniu lasu są Zasady Hodowli Lasu.
Odnowienia, zalesienia, poprawki – to zadania, których celem jest inicjowanie i kształtowanie młodego pokolenia lasu. Odnowienia powstają na terenach leśnych po usunięciu (lub systematycznie w trakcie usuwania) dojrzałych drzewostanów. Zalesienia polegają na wprowadzaniu roślinności leśnej na tereny nieleśne (np. nieprzydatne do użytkowania rolniczego). Wymienione zadania wykonywane są najczęściej poprzez sadzenie drzew gatunków leśnych.
Coraz większego znaczenia jednak nabierają odnowienia naturalne, powstające samorzutnie lub inicjowane, będące naturalnym procesem zmiany pokoleń lasu z zachowaniem całego bogactwa genetycznego.
Zadania związane z sadzeniem lasu obejmują również takie działania jak wprowadzanie drugiego pietra drzewostanu, poprawki, uzupełnienia i dolesienia, które mają na celu poprawę jakości hodowlanej i zwiększanie różnorodności gatunkowej i możliwości produkcyjnych, upraw młodników i drzewostanów.
Pielęgnowanie lasu – obejmuje szereg czynności gospodarczych związanych z pielęgnowaniem drzewostanu i siedliska, wykonywanych celem utrzymania stabilności drzewostanu, zachowania sprawności siedliska i uzyskania wysokiej produkcji surowca drzewnego, przy zachowaniu naturalnej różnorodności biologicznej lasu. Pielęgnowanie polega również na umiejętnym godzeniu procesów naturalnych z potrzebami wielofunkcyjnej gospodarki leśnej i obejmuje następujące czynności wykonywane na różnych etapach rozwoju drzewostanu:
- pielęgnowanie gleby w uprawach leśnych (PG)
- czyszczenia wczesne (CW)
- czyszczenia późne (CP)
- trzebieże wczesne (TW)
Asset Publisher
Asset Publisher
Certyfikaty
Certyfikaty
Zasady gospodarki leśnej prowadzonej na terenie Nadleśnictwa Nowa Dęba są zgodne z zasadami i kryteriami PEFC
Gospodarka leśna prowadzona w Nadleśnictwie Nowa Dęba poddawana jest certyfikacji od 2002r. Obecnie nadleśnictwo posiada przyznany certyfikat:
- certyfikat PEFC (Programme for the Endorsement of Forest Certification).
Certyfikat ten potwierdza, że gospodarka leśna w lasach nadleśnictwa prowadzona jest zgodnie z obowiązującymi przepisami z jednoczesnym przestrzeganiem zasad: zrównoważonego rozwoju, zachowania trwałości lasów i ochrony przyrody.
PEFC jest organizacją pozarządową, której celem jest wspieranie zasad zrównoważonej gospodarki leśnej. Pełni ona funkcję międzynarodowej organizacji, która ocenia i uznaje krajowe systemy certyfikacji leśnej. Systemy te opierają się na międzyrządowych zasadach promowania zrównoważonej gospodarki leśnej. By móc sprzedawać produkty oznaczone jako certyfikowane przez PEFC, zarządzający lasami muszą uzyskać certyfikat gospodarki leśnej, zaś przedsiębiorstwa biorące udział w procesie przetwarzania i handlu drewnem muszą uzyskać certyfikat kontroli pochodzenia produktu CoC. System certyfikacji PEFC funkcjonuje od 1999 r. i jest obecnie najbardziej rozpowszechnionym systemem certyfikacyjnym lasów w Europie. Europejskie kraje o największej powierzchni lasów certyfikowanych w systemie PEFC to: Finlandia (21,1 mln. ha), Szwecja (9,4 mln. ha), Norwegia (9,1 mln. ha), Niemcy (7,4 mln. ha ) i Polska (7,3 mln. ha).
Nadleśnictwo Nowa Dęba posiada certyfikat PEFC od 2012 roku. W grudniu 2024 r. w nadleśnictwach RDLP w Lublinie przeprowadzony został audyt recertyfikacyjny w celu przedłużenia ważności certyfikatu PEFC na kolejne trzy lata. Aktualnie posiadany certyfikat jest ważny do 9 stycznia 2028 r. W celu zachowania ważności certyfikatu w losowo wybranych nadleśnictwach corocznie przeprowadzane są audyty nadzoru (sprawdzające).
Certyfikacja gospodarki leśnej w systemie FSC
Drugim na świecie, obok PEFC, systemem certyfikacji gospodarki leśnej jest FSC. To skrót od angielskiej nazwy organizacji Forest Stewardship Council®, założonej w 1993 r. w Meksyku.
Celem jej działalności jest popularyzacja przyjętego przez tą organizację sposobu prowadzenia gospodarki leśnej. Początkowo, obszarem zainteresownia FSC była ochrona lasów tropikalnych przed ich eksploatacją.
Obecnie warunkiem otrzymania certyfikatu FSC jest prowadzenie gospodarki leśnej z uwzględnieniem regulacji prawnych danego kraju oraz międzynarodowych traktatów i porozumień, których dany kraj jest sygnatariuszem. Obligatoryjne jest również spełnienie zasad i kryteriów uzgodnionych przez członków organizacji FSC.
Zasady gospodarki leśnej zdefiniowane przez FSC:
- Przestrzeganie przepisów prawnych i zasad FSC
- Odpowiedzialność wynikająca z tytułów własności i praw
- Prawa ludności rdzennej – nie dotyczy warunków Polski
- Współpraca ze społeczeństwem i prawa pracowników
- Korzyści z lasu
- Oddziaływanie na środowisko
- Plan gospodarowania
- Monitorowanie i ocena
- Zachowanie lasów o szczególnej wartości
- Plantacje
Proces certyfikacji opiera się na trzech głównych filarach. Są to:
- standardy, które opisują prowadzenie gospodarki leśnej i procedury audytu badającego zgodność prowadzonej gospodarki z tymi standardami;
- system kontroli pochodzenia produktu w każdej firmie przetwarzającej produkty leśne;
- zasady użycia logo certyfikatu na produktach pochodzących z certyfikowanych lasów.
Logo FSC jest znakiem prawnie chronionym. Posługiwanie się logo FSC przez jednostki Lasów Państwowych jest możliwe jedynie po pozytywnie odbytym procesie certyfikacyjnym, którego elementem jest audyt.
Certyfikat przyznawany jest na okres pięciu lat
